SAMOAKCEPTACJA DZIECI NIEWIDOMYCH A TERAPIA RUCHOWA
DOI:
https://doi.org/10.31891/pcs.2023.4.11Keywords:
samoakceptacja, niewidomi, terapia ruchowa, dzieciAbstract
Niepełnosprawność to nieustająca konfrontacja z problemami w naszym codziennym funkcjonowaniu: problemy w rodzinie, w szkole, w pracy, w urzędzie, na ulicy. Jest to ciągłe zmaganie się z życiem oraz barierami jakie ono dla nas szykuje. Trudności nie wynikają wyłącznie z ułomności czy niepełnosprawności człowieka, ale przede wszystkim ze społecznych relacji, samoakceptacji, nastawień nacechowanych lękiem przed nieznanym. Barierą nie są jedynie napotkane na drodze przeszkody architektoniczne, ale krzywdzące, przedmiotowe traktowanie przez innych ludzi. Pełnosprawni nie mają wiedzy jak pomóc, jak reagować, aby nie urazić, unikają kontaktu lub ograniczają się jedynie do reakcji na wezwanie osoby potrzebującej. Choć niekiedy i wezwanie to nie znajduje adresata. Ludzie boja się „inności”. Trzeba jednak uświadomić sobie, że dziecko niewidome czy głuchoniewidome jest dzieckiem normalnym. Problemem wśród ludzi jest brak okazania akceptacji, równouprawnienia oraz szacunku osobom niepełnosprawnym w tym przypadku niepełnosprawnym wzrokowo. Niezmiernie ważną rzeczą jest aby ludzie niepełnosprawni nie czuli się odrzuceni, odepchnięci na dalszy plan w życiu codziennym i obowiązkach życia codziennego. Istotną rzeczą jest aby ludzie niepełnosprawni posiadali te same prawa, przywileje i szanse udziału w życiu społecznym i zawodowym, żeby byli stawiani na równi z osobami pełnosprawnymi.
References
Jakubowski S., Poradnik dydaktyczny, Wydawnictwo MEN, Warszawa 2001, s. 19
Jakubowski M., Pomykało W., Mała encyklopedia, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1970, s. 74-80
Jarymowicz M., Modyfikowanie wyobrażeń dotyczących „ja” dla zwiekszenia gotowości do zachowań prospołecznych, Wydawnictwo Polska Akademia Nauk, Kraków 1979, s. 10-13
Jarymowicz M., Postrzeganie własnej indywidualności, Wydawnictwo Polska Akademia Nauk, Warszawa 1984 s. 27-34
Jarymowicz M., Studia nad spostrzeganiem relacji Ja-inni: tożsamość, indywidualizacja-przynależność, Wydawnictwo Polska Akademia Nauk, Wrocław 1988 s. 54-66.
Juszczyk M., Dydaktyka ogólna, Wydawnictwo WSP, Częstochowa 1995, s. 78.
Kozielecki J., Psychologiczna teoria samowiedzy, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1986, s. 24-30.
Kulas H., Samoocena młodzieży,Wydawnictwo WSiP, Warszawa 1986, s. 67.
Kupisiewicz C., Dydaktyka ogólna, Wydawnictwo Graf Punkt, Warszawa 2000, s. 34-40
Kwapisz J., Orientacja przestrzenna i poruszanie się niewidomych i słabo widzących, Wydawnictwo WSiP, Warszawa 1990, s. 103-107
Lipkowski O., Pedagogika specjalna, Wydawnictwo PWN, Łódź 1981, s. 91-94.
Majewski T., Psychologia niewidomych i niedowidzących, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1983, s. 72-78
Milerski B, Śliwerski B., Pedagogika wydanie PWN, Warszawa 2000, s. 24-29.
Okoń W., Słownik pedagogiczny, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992, s. 55-59
Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Wydawnictwo Żak, Warszawa 1998, s. 45-48
Okoń W., Nowy słownik pedagogiczny, Wydawnictwo Żak, Warszawa 1998, s. 105-115
Ossowski R., Pedagogika niewidomych i niedowidzących, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. A. Mickiewicza, Poznań 2001, s. 29-32
Pilch T., Zasady badań pedagogicznych: strategie ilościowe i jakościowe, wyd. Żak, Warszawa 2001, s. 68-71
Randall K. Harley, T. Wood, D.B. Mergler, Program rehabilitacji w zakresie orientacji i poruszania się niewidomych dzieci z dodatkowo ograniczoną sprawnością, Wydawnictwo PZN, Warszawa 1994, s. 42-47
Remplewicz J., Lekka atletyka dla niewidomych, Wydawnictwo PZN, Warszawa 1988, s. 60-68
Schoffler M., Der blinde im leben das Volkes, Leipzig-Jena 1956, s. 79-83
Serafin J., Gry i Zabawy ruchowe dla dzieci niewidomych i słabo widzących, Wydawnictwo PZN, Warszawa 1987, s. 48-53
Sękowska Z., Kształcenie dziecka niewidomego, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1974, s. 52-57
Sękowska Z., Pedagogika specjalna, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1985, s. 96.
Sękowska Z., Przystosowanie społeczne młodzieży niewidomej, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1991, s. 73-79.
